dag 18 Route 66 en Oatman

Dag 18 Route 66 en Oatman,

Vanmorgen vertrokken we richting route 66, de oude weg richting Los Angeles, vroeger de enige route van oost naar west, zo’n 3950 km lang. Alleen maar een soort prairie, verder niets, de grote leegte. We reden uren over de oude weg zonder iemand te zien.

In Seligmann, de eerste pleisterplaats zagen we winkels vol met nostaligische jaren 60 spul en bussen vol mensen. Waar ze vandaan kwamen, geen idee….

Het leek wel kermis, verder gereden en na mijlen niets kwam het volgende vlekje….. helaas we waren er al doorheen voor we er erg in hadden dat we er in zaten.

Een bord verscheen aan de weg, “De Grand Canyon grotten”, rondleidingen en bezichtiging. Over een slecht onderhouden weg kwamen we bij een grote uitspanning, hier kon je je aanmelden voor een rondleiding. Druk was het niet, het had zijn beste tijd gehad.

Toch wat gegeten en besloten om de grotten niet te bekijken, als je de foto’s zag…. Het was niet te  vergelijkingen met de grotten van Han of Spa.

Overal waar we keken op de Route 66, bleek de glorietijd over, het draaide op de herinnering.

Dan ineens in die immense leegte …….een goederentrein van wel 1 ½ km lang, 2 locomotieven voor, 2 achter. Je ziet in gedachten de treinrovers hun slag slaan in vroeger tijd, wachtend achter een rotspartij en niemand in de buurt die achter je aan kan gaan.

Omdat dit niet alleen Route 66 is, maar ook de poort naar Californië in de tijd van de grote trektochten, had het toch wel wat. Daarom ook de omweg door de bergen gemaakt naar Oatmann, hier kwamen de huifkarren met hun inzittenden het eerst aan.

Dit oude cowboy stadje is nu een soort trekpleister voor motorrijders en andere mensen die uit nostalgie hier heen komen. De winkeltjes waren gemaakt van oude golfplaat en met hun veranda’s en oude uitstraling, ga je toch terug in de tijd.

Er lopen ezels door de straten en in de winkeltjes kun je ezelvoer kopen. Ook geven ze vuurgevechten voor de toeristen, dit hebben we niet meer meegemaakt. Maar vergeleken met Jerome maakte dit ook een indruk dat het een beetje over was.

De weg vervolgde zich door de bergketen en ook dit keer weer heel anders dan alle vorige wegen. Er verschenen ook cactussen, toen we ze wilden fotograferen en ik een stap achteruit deed, bleef ik aan een cactus hangen met mijn arm.

Het was een hele toer om los te komen want de stekels leken wel weerhaakjes te hebben, er verschijnen nu ook bultjes waar de stekels gezeten hebben.

Ons hotel ligt in Needles, in deze plaats moesten de huifkarren zich melden voor ze het beloofde land binnen konden. Het is een vrij grote vlek die uitgesmeerd in het landschap ligt een centrum is er niet en een supermarkt hebben we niet kunnen ontdekken.

Het is een troosteloze omgeving, in de wijken is veel armoe te zien. Het hotel ligt 100 meter van het spoor vandaan, geen goede keus maar ook hier zullen de oordopjes een goede dienst doen.