Dag 10, Durango, Silverton

Dag 10, Durango, Silverton, Cortez, The Miljon dollar highway.

De Knights Inn, in Durango was het soberste hotel tot nu toe, we hadden niet eens een stoel. Maar ook daar kom je weer wel overheen. Het ontbijt is inbegrepen en bestaat voornamelijk uit kleine pannekoekjes en instant havermoutpap.

Eerst onze dagelijkse boodschappen ingeslagen en getankt, waarna we naar Durango reden.

Durango heeft nog een beetje een Western sfeer, met veel leuke kroegjes en winkeltjes. Eerst bij Starbucks koffie gedronken, want buiten de Silverbean is dit de beste koffie.

Vooral de zijstraten zien er rijk uit met mooie huizen met veranda's en aardige tuinen.

We troffen hier een prachtige, rijk gesorteerde boekhandel waar we wat boeken gekocht hebben. Vooral Bauke kocht wat boeken die in Nederland niet te koop zijn, leuke souvenirs. Zelf nam ik Nevada Barr, deze schrijfster is zelf park ranger geweest  en dit boek speelt in Mesa Verde NP.

De meeste van haar heb ik al gelezen maar dit is een leuk aandenken.

De weg van Durango naar Silverton, de zgn. Milion dollar Highway, slingert door de bergen over een mooie weg en na enige tijd kwamen we in Silverton.

Hier is alleen de hoofdstraat geplaveid de rest is gewoon aangestampte aarde. Heel bijzonder om hier rond te lopen, even wat gedronken en een heerlijk stuk taart gegeten, nu konden we er even tegen voor het laatste stuk van de dag.

En toen ging het fout, op de kaart staat dat je door Silverton heen weer op de vervolgweg zit, dus wij volgen deze weg en zo apart, hij was onverhard en er reed niemand. Na enige tijd toch maar terug gereden en de weg ernaast genomen, dat moest goed zijn……

Dus niet….. een mooie asfaltweg ging plotseling over in onverhard, wie weet moest er wat aan gebeuren, dus rijden we door…….  Er verschijnen wat huizen en ik zeg, laten we het hier even vragen maar het blijkt een zgn. Ghostmine town  te zijn, aan de kant van de weg, gewoon verlaten omdat het niet meer rendabel was.

 Steiler en meer bochten zonder zijkanten en ook haast geen verkeer, ik ging een beetje zweten en kreeg paniek. Laten we toch maar terug gaan.

Terug in Silverton, bleek dat de weg aan het begin van het dorp zat, hé hé, eindelijk goed.

Maar wat men een prachtige route noemt (is het ook wel) blijkt allemaal haarspelbochten waar het merendeel geen vangrail heeft en dan de diepte ……….ik heb maar niet meer gekeken.

De weg zit gewoon tegen de steile helling aangeplakt en heeft helemaal geen berm, dus de duizelingwekkende diepte.

Vroeger deed men deze route met paard en wagen, de weg was toen nog smaller.

Hier en daar pieken met eeuwige sneeuw, er is ook sneeuw voorspeld, leuk ! Als er maar niet teveel valt. De St. Juan skiway moet dus vooral in de herfst prachtig zijn als de hellingen allerlei kleuren rood, geel en oranje hebben, maar we waren te laat het waren alleen nog dorre bomen. Wel kwamen we hier en daar idylische bergmeertjes tegen, waar ook chalets te huur zijn.

Ook hier kwam een eind aan en uiteindelijk kwamen we in Ouray, een mooi bergdorp, wat ook een skioord is. Ons hotel heeft een mooie kamer, schoon en zeer verzorgd met ook hier een koffieapparaat , magnetron en koelkast. De eigenaresse is erg behulpzaam en we hebben hier een erg leuke tijd gehad in Chalett Inn.

De bank is nog precies zo als 100 jaar geleden, de bankbediende vertelde dat er doorlopend mensen binnenliepen om te fotograferen. Ook voor Amerikaanse begrippen is dit een unieke bank.

Nadat we geïnstalleerd waren zijn we een hapje gaan eten, we kwamen in een leuk restaurant met een honky tonk pianist, altijd gezellig. En het eten was uitstekend, een heerlijke malse steak, met alles erop en eraan. Het was er ook erg druk, en naar Amerikaanse gewoonte is het niet de bedoeling dat je nog na tafelt, dus bord leeg en wegwezen.

Nog even een avondwandelingetje en dan de foto’s en het blog bijwerken en naar bed.

Omdat het een bergdorp is lopen alle straten op of af, dus je laat het wel om heel het dorp door te lopen.